Ficha e Lectio - Domingo 24 Ord C

VÍDEO : http://www.youtube.com/watch?v=wWK_5ZrURBA

ADAPTADO DE:
http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070916.pdf

Xesús insistiu, de moitas maneiras, na idea de que Deus é un Pai cuxa bondade non chegamos os homes a sospeitar. Utilizou toda clase de xestos, parábolas e recursos para espertar nos homes unha confianza radical en Deus Pai. As parábolas que hoxe escoitamos lémbrannolo de novo.

Deus non pode «sufrir» que o home se perda. E a súa maior alegría é a vida, a felicidade e plenitude dos homes. Pero, é isto verdade? Probablemente, durante os días de grandes traxedias, foron moitos os crentes (e non crentes) que inevitablemente no secreto do seu corazón preguntáronse: Onde está agora Deus? Como pode Deus «respirar» tranquilo, mentres os seus fillos afóganse na auga, o barro e a impotencia? Se Deus é realmente o noso Pai e, ao mesmo tempo, Señor do mundo, por que non evita desgrazas? por que cala? onde se oculta?

Quizais algúns atoparon unha resposta e sospeitan que todo isto non é senón un castigo que Deus envíanos polos nosos pecados. Pero o Deus do que nos fala Xesús non é un tirano que se lanza sobre os homes para destruílos por mor dos seus pecados, senón un Pai que sae ao camiño de todo home perdido para abrazalo e celebrar a súa volta á vida.

Pero, entón, onde está Deus? Precisamente no corazón mesmo do noso sufrimento. Deus non soamente sufriu por nós. Deus sufriu e sofre connosco. Deus non nos salva aos homes arrincándonos do mundo e dos riscos desta vida terrestre. Deus sálvanos no mundo, encarnándose na nosa impotencia, os nosos medos e a nosa dor. Deus está en todo home que sofre. Ese silencio incomprensible de Deus non é o silencio de alguén afastado e indiferente. É o silencio dun Deus que sofre xunto a nós e habita desde dentro a nosa dor.

A escena foi moi divulgada. Un neno xudeu está a piques de morrer colgado dunha forca nun patio do campo de concentración de Auschwitz. De súpeto, escóitase o berro desesperado dun presidiario: «Onde está Deus?. E outro compañeiro de prisión responde case rumoreando: "Aí, na forca". Esta é a fe dos que cremos nun Deus crucificado. Esta proximidade de Deus non é algo inútil e estéril. Non é tampouco unha intervención poderosa que rompe as leis da natureza para aforrarnos riscos e sufrimento. É a presenza humilde, respectuosa e solidaria dun Pai que conduce misteriosamente a historia dolorosa dos homes cara á Vida definitiva.


VER TAMÉN: 
escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/domingo-xxiv-do-tempo