FICHA E LECTIO: Domingo 29 Ordinario B

 FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2

LECTIO:

Chamados a servir e non a mandar  

(17. X.21)

                     No “Credo”, o que chamamos o “símbolo da fe”, empezamos por confesar que cremos nun Deus que é “Pai OMNIPOTENTE”. Sen dúbida que o é Deus. El é infinito en todo, loxicamente tamén no seu poder. Ocorre porén que este Deus “omnipotente” exerce ese seu infinito poder dunha maneira moi distinta do que estamos acostumados a ver, aturar de outros ou facer nós mesmos cos demais.

                     É verdade que aí diante, á nosa vista, nas cousas botadas a andar por Deus na natureza, no mundo, no universo, no interior de nós mesmos percibimos ou, polo menos, albiscamos ese gran poder de Deus. Mais trátase sempre dun poder que non forza, que non asoballa, que é paciente, humilde, sinxelo, inocente, diáfano e aberto, case á maneira do poder dun neno. É en certo sentido como a marca de fábrica do seu autor, que se comporta nas cousas que el fai como o que el é, un verdadeiro “Pai-Nai”. Por iso, cando ese mesmo Deus apareza ou se amose no mundo, entre nós, para nos amosar como é el, veremos para a nosa sorpresa diante nosa, un neno, o neno de Belén. E entre xente sinxela, pobre e humilde pasará logo toda a súa vida quen antes fora neno inocente. É dicir, ó lado daqueles que non teñen poder , coma un máis entre eles.

                     Non digo que ese Deus que se nos amosa en Xesús non teña poder ningún. Seguimos a ter aí diante o retrato vivo (“Quen me ve a min, ve o Pai”) dese Deus Pai “omnipotente” no que dicimos crer. Mais ese poder infinito do Deus Pai “omnipotente” é o poder de alguén que creou tamén esa marabilla da nosa liberdade que intimamente nos constitúe a todos e a cada un de nós. E as liberdades non se poden tratar a golpe de poder puro e duro, a golpe de violencia.

                     Hai agora case trescentos anos un gran frade bieito, de orixe galega, Martiño Sarmiento, escribía unha carta a un irmán seu de hábito (nado en Burgos) esta bonita frase: “a liberdade da persoa é unha cousa tan delicada que incluso Deus a trata e manexa (séxame lícito dicir isto) con pinzas”.

                     E digo eu agora: Por que tales delicadezas de Deus connosco? Pois simplemente porque a marabilla da nosa liberdade procede de alguén que é absoluta liberdade e amor, alguén que creou todo e nos creou a todos libremente por amor. Ese amor, do que dicía moi belamente Dante ó final da súa “Divina Comedia”  que é aquilo que “move o sol e as demais estrelas”.

                     O que quero dicir con todo isto é que a relación de Deus connosco ten pouco que ver co “ordeno e mando” e si moito que ver coa suavidade, a liberdade e, en definitiva, co amor. Un comportamento que é ben diferente do que con frecuencia podemos observar nas nosas sociedades. Porque hai xentes ás que lle gusta moito o poder. Un poder que nestes non está ó servizo dos demais, senón daqueles mesmos que o exercen contra outros.

                     Neste sentido, o texto do evanxeo está suficientemente ben aquelado co que acabo de comentar. Vexamos. Dous dos mellor situados, para dicilo dalgunha maneira, no grupo dos apóstolos, Santiago e mais Xoán, van intentar blindar definitivamente o seu status pedíndolle a Xesús sentar, cando el –tal como se nos di- estea “na súa gloria”, un á súa dereita e o outro á súa esquerda. Son estes claramente, como é doado ver, signos de autoridade e de poder. Daquela, Santiago e mais Xoán maxinaban aínda que Xesús iría por aí, como iría- segundo o seu modo de ver as cousas- calquera que fose consciente da súa valía e importancia.

                     De tódalas maneiras, cómpre engadir aquí que a mentalidade de Santiago e Xoán non parece que fose exclusiva deles. Porque o feito de que os outros apóstolos se anoxasen con eles, ó lles escoitar a petición que lle formulan a Xesús, semella dar a entender que os outros compañeiros tiñan tamén medo de non figurar algo así como ministros ou conselleiros nese presunto futuro goberno ou “gloria” de Xesús.

                     A lección que a todos lles dá Xesús é tan importante e programática que debería figurar con letras de ouro na nosa intelixencia e no noso corazón e, sobre todo, na nosa normal práctica vital. Especialmente axeitada, ademais, para cando esteamos en maior ou menor medida inmersos nalgún tipo de reflexión para a elección dos nosos representantes políticos. Velaquí van as palabras que, segundo Marcos, pronuncia Xesús neste importante contexto: “Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os poderosos os asoballan. Mais entre vós non pode ser así. Nin moito menos. Quen queira ser importante, que sirva a outros, e quen queira ser o primeiro, que sexa o máis servizal. Que o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos”.

                     En canto cristiáns deberiamos, pois, influír, na parte que a cada quen lle toca, en que os que nos rexen ou mandan non sexan como aqueles que, a teor do que Marcos pon en boca de Xesús, “tiranizan” ou “asoballan”  co seu “poder”. 

                     En calquera caso, coma formento que fai levedar toda a masa para se converter en pan quente e mol, o comportamento de servizo e entrega ós demais debería ser distintivo e sinal característico da nosa correcta relación con ese Xesús que hai xa moitos anos que formulou e levou á práctica ditos e feitos tan fermosos e conmovedores.

 

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/29-tempo-ordinario-b-marcos-1035-45-3/