Danos auga para podermos beber - Ex 17, 3-7

Domingo 3 de Coresma - ciclo A

SEDE INSACIABLE

Camiñante son, Señor, sempre en procura

polos camiños da vida.

Canso e abatido moitas veces

fago o meu camiño entre probas, prantos e alegrías,

en procura dun pozo de auga nova e cristalina.

Esta procura eterna crea en min una sede insaciable.

Porque camiñei e vivín coma se non existises,

coma se foses alguén sempre descoñecido,

sabendo que se o noso encontro fose posible

a túa auga limpa clarificaría todos os interrogantes da miña vida.

Como a samaritana, dei contigo sen darme conta,

farto de babear augas superficiais e sucias,

e leváchesme, sen decatarme, ao manancial da vida.

Non me trataba contigo, pero, agora, xa non podo vivir sen Ti.

O meu pozo é profundo, xa o sabes,

con fraxilidades infinitas,

pero con sede de auga limpa,

con ansias de pecador arrepentido e perdoado.

Faime vaso e cántaro novos

para levar a túa auga aos meus irmáns,

auga do chafariz que salta ata a vida eterna.

Hoxe o día é tan claro que podo facilmente adiviñarte:

Canto tempo andei buscándote,

canto tempo perdido nunha noite sen aurora.

E Ti, o meu Deus, nada de preguntas inquisitorias;

aceptas o meu camiño, estendes o mantel da amizade

e ábresme a túa casa para que poida descansar xunto a ti.

Hoxe podería recoñecer a túa presenza

no medio da selva ou na infinita soidade do deserto.

Porque non te coñecía, pero, agora, xa non podo vivir sen Ti,

meu Señor e meu Deus.

Isidro Lozano