Domingo 5 de Ordinario A
DOMINGO V DO
TEMPO ORDINARIO
CICLO A - LECTURAS
Primeira Lectura Is 58, 7-10
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
A túa luz irromperá coma a mañá
Isto di o Señor:
Reparte o teu pan co
famento
e acolle na túa casa os pobres sen pobo.
Cando vexas o espido,
vísteo
e non te escondas da túa propia carne.
Entón resplandecerá a
túa luz coma a alba
e a carne nova da túa ferida brotará logo.
Si, a túa xustiza
camiñará diante de ti
e a gloria do Señor pechará a marcha.
Entón clamarás ao Señor
e responderache,
pediraslle axuda e dirache: "Aquí estou".
Se apartas do medio de
ti o xugo,
o sinalar co dedo e a palabra mala,
se lle quitas ao famento a gana que ti sentes,
e fartas a gorxa aflixida,
entón a túa luz brillará na escuridade
e a túa tebra será coma o mediodía.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 111, 4-5. 6-7. 8a e 9
R/. (4a): O xusto brilla na tebra coma unha luz.
Ou: Aleluia.
Brilla na tebra coma luz para os homes rectos,
o que é misericordioso, compasivo e xusto.
Venturoso aquel que se apiada e presta,
e goberna os seus bens con xustiza;
O home xusto endexamais abalará,
gardarase memoria del para sempre.
Non terá medo de malas noticias,
ten firme o corazón e confía no Señor.
O seu corazón está seguro e nada teme.
Repartiu con xenerosidade entre os pobres:
a súa xustiza permanece para sempre,
erguerá con honor a súa fronte.
Segunda Lectura 1 Cor 2, 1-5
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Anuncieivos o misterio de Cristo crucificado
Irmáns:
En canto a min, cando
cheguei onda vós, non cheguei exhibindo elocuencia nin saber para anunciarvos o
misterio de Deus.
Nada pretendín saber
entre vós fóra de Xesús Cristo; e Cristo crucificado. E eu presenteime diante
vosa con sensación de impotencia e tremendo de medo; e a miña palabra e mais a
miña predicación non se apoiaban en argumentos persuasivos e sabios, senón que
constituían unha demostración do poder do Espírito: todo para que a vosa fe non
se apoie na sabedoría dos homes, senón no poder de Deus.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Xn 8, 12
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Eu son a luz do mundo, di o Señor;
quen me segue terá a luz da vida.
Aleluia.
Evanxeo Mt 5, 13-16
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Vós sodes a luz do mundo
Naquel tempo, díxolles
Xesús aos seus discípulos:
Vós sodes o sal da terra. Pero se o sal se
volve insulso, con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con
el e que o pise a xente.
Vós sodes a luz do
mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte.
Tampouco se acende
unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que
alume a todos os da casa.
Alume así a vosa luz
aos homes, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen a voso Pai que está
nos Ceos.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
UN MUNDO NOVO,
UN PROXECTO COMÚN
ESCOITA ACTIVA
Hoxe,
segundo domingo de febreiro, nas comunidades cristiás celebramos a Campaña da
Fame. Mans Unidas, a O.N.G. católica que traballa no mundo máis empobrecido,
dirixe un aldrabada ás nosas conciencias para que non esquezamos que o mundo
ten que cambiar, que o mundo non vai ben. Témolo convertido nunha casa onde
cadaquén vai ao seu, deixando non só persoas nas súas beiras, senón, o que é
moito máis vergoñoso, tratándoas como se fosen sobrantes, sen contar para nada.
Por iso, nesta mañá na que nos xuntamos, somos chamados a abrirnos ao esforzo
por facer un mundo novo no que todos aportemos para facer del un proxecto
común.
A fame non é un problema duns poucos
senón de todos, e cuestiona o noso xeito de vivir e utilizar as cousas.
Namentres nós gastamos, outros non teñen nada, o que nos fai tomar conciencia
de que o reparto da riqueza depende, única e exclusivamente, das persoas, do
noso egoísmo e da capacidade de crearnos necesidades que nos xustifican na nosa
comodidade, pero endurecen o noso corazón.
Seremos capaces de seguir excluíndo a
cantos non elixiron ser pobres, e rezando a Deus como se non pasara nada?
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
* Por
non querer caer na conta de que se queremos facer algo polos demais non hai
escusas, hai motivos, SEÑOR, ESPÉRTANOS
DESTA APATÍA.
* Porque
en demasiadas ocasións, a nosa solidariedade, o noso alento e o noso compromiso
son só de palabra, e váisenos a forza pola boca, CRISTO, ESPÉRTANOS DESTA APATÍA.
* Porque
esquecemos moitas veces que a afirmación “somos irmáns”, non son palabras,
senón vida, SEÑOR, ESPÉRTANOS DESTA
APATÍA.
PALABRA
ENRAIZADA
A fraternidade
universal ábrenos na celebración a erguer os ollos e mirar ao noso redor moito
máis alá do que alcance a vista. A vida que entre todos imos construíndo non se
esgota no eido das nosas casas nin nas lindes das nosas parroquias. No mundo
convivimos moitas persoas, e non todas temos as mesmas posibilidades, polo que
é necesario superar a tentación de pensar de que o círculo temos que pechalo ao
noso redor, sen preocuparnos dos que quedan fóra del. De aí que agradezamos
que. de vez en cando, xornadas coma de hoxe, abaneen a nosa conciencia e nos
fagan caer na conta de que, sendo todos iguais, non todos temos nin as mesmas
oportunidades nin as mesmas capacidades, o que fai que nos necesitemos uns aos
outros. E como ninguén é imprescindible, sempre podemos achegar cara ao común,
para que todos saiamos gañando. Só recoñecendo –tomando en serio– a afirmación,
tantas veces repetida por Xesús e proclamada nas nosas celebracións, de que
somos irmáns, seremos capaces de ir desenvolvendo ese proxecto común que nos
achega uns aos outros e evita que nos creamos mellores e salvadores dos demais.
E
ao falar de fraternidade estamos xa tomando partido claro por un xeito de
entender a vida e de facer as cousas. Non podemos dicir que somos irmáns se o
que buscamos é aproveitarnos dos máis débiles, practicar a lei do funil cos que
menos teñen e saben ou humillar aos que non tiveron posibilidade ou capacidade
de crecer e desenvolverse como a tivemos nós. A mellora das condicións de vida,
non ha ser só para nós, senón que estamos obrigados a reclamala e esixila tamén
para os demais, principalmente para aqueles que non tiveron oportunidades para
que a súa vida puidese ser vivida de maneira digna. Isto supón a posta en
práctica, sen buscar réditos, de condicións económicas e políticas que teñan á
persoa como centro, sen caer na tentación de convertela en medio para outros
intereses puramente egoístas. En Xesús os cristiáns atopamos sempre un berro
que nos chama a non calar nin a deixar que os poderosos, os que oprimen,
deciden e impoñen, sexan os que triúnfen e esmaguen os pequenos. Temos que
aprender a nadar contracorrente e non calar diante deste tipo de
comportamentos. Como di o papa Francisco, a antropoloxía da indiferenza, na que
pouco a pouco nos deixamos ir, é o gran
pecado do que non só temos que arrepentírmonos, senón ao que tamén temos que
facerlle fronte desde a antropoloxía de fraternidade solidaria. O “cada vez que lle fagades isto a un dos máis
pequenos” que nos di Xesús,ten hoxe unha real e fonda concreción na
invitación a abrir ben os ollos e a non deixarnos enganar pola liorta que
provocan os que non lles importan as persoas, senón o seu propio interese.
No mundo globalizado, e no que hai tanta
especulación e engano, os cristiáns estamos chamados a ser:
- Voz que clama e busca o ben común
- Palabra que defende e non cala ante a
manipulación
- Cabeza que é capaz de pensar e non deixarse
engaiolar pola superficialidade do efémero, que se presenta en papel moi bonito
por fóra e que non contén nada –pensamento líquido– dentro.
- Mans que non dubidan en lavar feridas e curar
dores que, indo máis alá do físico, deixan “tocados” a tantos dos nosos irmáns.
Que esta xornada na
que se nos invita a non ter medo de mirarnos aos ollos uns aos outros, esperte
en nós o compromiso de non esquecer nunca aos que xa non contan para os que
mandan e impoñen.
FRATERNIDADE
ORANTE
Deus non é unha construción teórica que nós facemos para
tranquilizar a nosa conciencia, senón a presenza viva e solidaria no irmán que
nos chama a darlle a man para camiñar na busca de proxectos comunitarios.
Respondendo a esta invitación dicimos:
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para
que saibamos ser Igrexa universal e
solidaria, ofrecendo o que temos e renunciando a canto non necesitamos,
OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para
que saibamos ser parroquia en comuñón, preocupándonos dos veciños que
están sós, o están a pasar mal ou non teñen quen os escoite, OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para
que saibamos facer da nosa vida un camiño de encontro humanizador e esperanzado
con quen se sente excluído, explotado e maltratado, e non calemos nunca
diante de calquera intento de aproveitarse das persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
Señor, que nunca perdamos a frescura que nos aporta a fe ao
invitarnos a recoñecerte nos irmáns, especialmente nos tristes e que imos
esquecendo, mesmo ata consideralos sobrantes. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE
ESPERANZA
O compromiso por
colaborar na creación da civilización do amor comeza por nós mesmos. Podemos
pensar en pequenos cambios na nosa vida que fagan que o mundo creza. As
divisións rachan con calquera intento de desenvolvemento. Podemos ver como
traballar pola reconciliación e o verdadeiro diálogo nos nosos ambientes
familiares, laborais e sociais. O camiño é longo, moitas veces non vai ser
doado, pero non estamos solos. El vai connosco, chámanos e invítanos a crear
comuñón. Porque só desde ela é posible ir facendo da nosa relación unha
experiencia verdadeiramente comunitaria.
(Sobre un idea da catequese de Mans Unidas para
os adultos)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Amigos nas penas e na festa amigos
LECTURAS:
Benaventurados
OFERTORIO:
Todos xuntos
COMUÑÓN:
Non vou so
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario