Mensaxe do Papa Francisco para a Xornada Mundial das Misións 2016

Queridos irmáns e irmás:

O Xubileu extraordinario da Misericordia, que a Igrexa está a celebrar, ilumina tamén de modo especial a Xornada Mundial das Misións 2016: convídanos a ver a misión ad xentes como unha grande e inmensa obra de misericordia tanto espiritual como material. En efecto, nesta Xornada Mundial das Misións, todos estamos convidados a «saír», como discípulos misioneiros, ofrecendo cada un os seus propios talentos, a súa creatividade, a súa sabedoría e experiencia en levar a mensaxe da tenrura e da compaixón de Deus a toda a familia humana. En virtude do mandato misioneiro, a Igrexa interésase polos que non coñecen o Evanxeo, porque quere que todos se salven e experimenten o amor do Señor. Ela «ten a misión de anunciar a misericordia de Deus, corazón palpitante do Evanxeo» (Bula Misericordiae vultus, 12), e de proclamala por todo o mundo, ata que chegue a toda muller, home, ancián, novo e neno.

A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da fe, é algo imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que rumorea "ven" e "ve". Quen segue a Cristo convértese necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús «camiña con el, fala con el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa misioneira» (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).

 

A misericordia fai que o corazón do Pai senta unha profunda alegría cada vez que atopa a unha criatura humana; desde o principio, el diríxese tamén con amor ás máis fráxiles, porque a súa grandeza e a súa poder ponse de manifesto precisamente na súa capacidade de identificarse cos pequenos, os descartados, os oprimidos (cf. Dt 4,31; Sal 86,15; 103,8; 111,4). El é o Deus bondadoso, atento, fiel; achégase a quen pasa necesidade para estar preto de todos, especialmente dos pobres; implícase con tenrura na realidade humana do mesmo xeito que o faría un pai e unha nai cos seus fillos (cf. Xr 31,20). O termo usado pola Biblia para referirse á misericordia remite ao seo materno: é dicir, ao amor dunha nai aos seus fillos, eses fillos que sempre amará, en calquera circunstancia e pase o que pase, porque son o froito do seu ventre. Este é tamén un aspecto esencial do amor que Deus ten a todos os seus fillos, especialmente aos membros do pobo que procreou e que quere criar e educar: nas súas entrañas, conmóvese e estremécese de compaixón ante a súa fraxilidade e infidelidade (cf. Os 11,8). E, con todo, el é misericordioso con todos, ama a todos os pobos e é cariñoso con todas as criaturas (cf. Sal 144.8-9).

A manifestación máis alta e consumada da misericordia atópase no Verbo encarnado. El revela o rostro do Pai rico en misericordia, «non só fala dela e a explica usando semellanzas e parábolas, senón que ademais, e ante todo, el mesmo a encarna e personifica» (Xoán Paulo II, Enc. Dives in misericordia, 2). Coa acción do Espírito Santo, aceptando e seguindo a Xesús por medio do Evanxeo e dos sacramentos, podemos chegar a ser misericordiosos como o noso Pai celestial, aprendendo a amar como el ámanos e facendo que a nosa vida sexa unha ofrenda gratuíta, un signo da súa bondade (cf. Bula Misericordiae vultus, 3). A Igrexa é, no medio da humanidade, a primeira comunidade que vive da misericordia de Cristo: sempre sente mirada e elixida por el con amor misericordioso, e inspírase neste amor para o estilo do seu mandato, vive del e dáo a coñecer á xente nun diálogo respectuoso con todas as culturas e conviccións relixiosas.

Moitos homes e mulleres de toda idade e condición son testemuñas deste amor de misericordia, como ao comezo da experiencia eclesial. A considerable e crecente presenza da muller no mundo misioneiro, xunto á masculina, é un signo elocuente do amor materno de Deus. As mulleres, laicas ou relixiosas, e na actualidade tamén moitas familias, viven a súa vocación misioneira de diversas maneiras: desde o anuncio directo do Evanxeo ao servizo de caridade. Xunto ao labor evanxelizador e sacramental dos misioneiros, as mulleres e as familias comprenden mellor a miúdo os problemas da xente e saben afrontalos dunha maneira adecuada e ás veces inédita: no coidado da vida, pondo máis interese nas persoas que nas estruturas e empregando todos os recursos humanos e espirituais para favorecer a harmonía, as relacións, a paz, a solidariedade, o diálogo, a colaboración e a fraternidade, xa sexa no ámbito das relacións persoais ou no máis grande da vida social e cultural; e de modo especial na atención aos pobres.

En moitos lugares, a evangelización comeza coa actividade educativa, á que o traballo misioneiro dedícalle esforzo e tempo, como o viñador misericordioso do Evanxeo (cf. Lc 13.7-9; Xn 15,1), coa paciencia de esperar o froito despois de anos de lenta formación; fórmanse así persoas capaces de evanxelizar e de levar o Evanxeo aos lugares máis insospeitados. A Igrexa pode ser definida «nai», tamén polos que chegarán un día á fe en Cristo. Espero, pois, que o pobo santo de Deus realice o servizo materno da misericordia, que tanto axuda a que os pobos que aínda non coñecen ao Señor atópeno e ámeno. En efecto, a fe é un don de Deus e non froito do proselitismo; crece grazas á fe e á caridade dos evanxelizadores que son testemuñas de Cristo. Aos discípulos de Xesús, cando van polos camiños do mundo, pídeselles ese amor que non mide, senón que tende máis ben a tratar a todos coa mesma medida do Señor; anunciamos o don máis fermoso e máis grande que el nos deu: a súa vida e o seu amor.

Todos os pobos e culturas teñen o dereito a recibir a mensaxe de salvación, que é don de Deus para todos. Isto é máis necesario aínda se temos en conta a cantidade de inxustizas, guerras, crises humanitarias que esperan unha solución. Os misioneiros saben por experiencia que o Evanxeo do perdón e da misericordia pode traer alegría e reconciliación, xustiza e paz. O mandato do Evanxeo: «Ide, pois, e facede discípulos a todos os pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo; ensinándolles a gardar todo o que vos mandei» (Mt 28,19-20) non está esgotado, é máis, comprométenos a todos, nos escenarios e desafíos actuais, a sentirnos chamados a unha nova «saída» misioneira, como sinalei tamén na Exhortación apostólica Evangelii gaudium: «Cada cristián e cada comunidade discernirá cal é o camiño que o Señor lle pide, pero todos somos convidados a aceptar este chamado: saír da propia comodidade e atreverse a chegar a todas as periferias que necesitan a luz do Evanxeo» (20).

Neste ano xubilar cúmprese precisamente o 90 aniversario da Xornada Mundial das Misións, promovida pola Obra Pontificia da Propagación da Fe e aprobada polo Papa Pío XI en 1926. Por tanto, considero oportuno volver lembrar as sabias indicacións dos meus predecesores, os cales estableceron que fosen destinadas a esta Obra todas as ofertas que as dioceses, parroquias, comunidades relixiosas, asociacións e movementos eclesiais de todo o mundo puidesen recibir para auxiliar ás comunidades cristiás necesitadas e para fortalecer o anuncio do Evanxeo ata os confíns da terra. Non deixemos de realizar tamén hoxe este xesto de comuñón eclesial misioneira. Non permitamos que as nosas preocupacións particulares encollan o noso corazón, senón que o ensanchemos para que abarque a toda a humanidade.

Que Santa María, icona sublime da humanidade redimida, modelo misioneiro para a Igrexa, ensine a todos, homes, mulleres e familias, a xerar e custodiar a presenza viva e misteriosa do Señor Resucitado, que renova e colma de gozosa misericordia as relacións entre as persoas, as culturas e os pobos.

FRANCISCO