Ficha e Lectio - Domingo 27 de Ord. C




LECTIO:

DOMINGO XXVII T. O. 
(Ano C: 2 de outubro de 2016)

            Vou ollar hoxe, pola miña parte, un pouco cara a atrás, aínda que non quero con isto deixar de continuar a comentar temas ou ideas que nos poidan animar a vivirmos con entusiasmo e agradecemento a nosa fe. Sabedes ben que, na parte da celebración eucarística dedicada a escoitar agradecidamente o que chamamos a “palabra de Deus”, hai sempre tres lecturas, tanto do Antigo como sobre todo do Novo Testamento, sendo a última das tres a lectura do evanxeo. Todo isto realízase en ciclos de lecturas distintas durante un total de tres anos litúrxicos. De modo que despois de cada ciclo de tres anos litúrxicos volven repetirse durante outros tres anos máis as mesmas Lecturas e mailo Evanxeo dos tres anos anteriores.
            Pois ben, grazas ó noso Deus que aquí me trouxo non por iniciativa miña senón pola dos meus superiores xesuítas, cumpro xa hoxe seis anos presidindo aquí na nosa igrexa dos Apóstolos o noso habitual encontro dominical. En consecuencia, os textos da liturxia deste domingo son tamén os primeiros que comentei por primeira vez ante vós hai agora seis anos e, máis recentemente aínda, hai só tres anos. Espero que esta repetición regular das lecturas e tamén, en certa medida, dos comentarios nos axude a profundar cada vez máis intensamente no coñecemento e asunción persoal sobre todo da boa nova que nos trae o evanxeo de Xesús.
            Pois ben, o tema da fe é o que aparece no comezo mesmo do evanxeo de hoxe, ó pedírenlle os apóstolos a Xesús que lles “aumente a fe”. Unha fe que é considerada polos teólogos como a primeira das chamadas “virtudes teologais” (xunto coas virtudes da “esperanza” e da “caridade” ou do amor, que veñen despois). “Teologais” porque están en relación directa con Deus mesmo, que por medio do seu Espírito  as suscita ou promove en nós. Só el, o Deus Pai que se nos amosa en Xesús, pode “aumentala” en nós se llo pedimos con aquela confianza que el mesmo nos dá.
            Unha fe, que –como en teoría ben sabemos- non é tal sen as obras, é dicir, sen o exercicio e a práctica da nosa confiada relación con Deus e do noso amor a tódalas persoas. Teñan ou non teñan estas explicitamente esa fe que nós recoñecemos ter recibido como don gratuíto e xeneroso de Deus Pai por medio do seu Fillo Xesús. Trátase así dunha práctica ou realización cristiá da fe que nos converte en “servidores” de Deus e do seu Fillo Xesús, á maneira do humilde criado cumpridor do que se nos fala na curta parábola de hoxe.
            Unha vez máis é tamén aquí Lucas o único dos evanxelistas que non quixo que permanecese no esquecemento esa parábola de Xesús que remata con aquela lección tan fermosa de humildade e alegría en relación co noso traballo pola realización do Reino de Deus: “Cando fagades todo o que se vos mande, dicide: ‘Somos simples servidores: total, non fixemos máis do que tiñamos que facer”.
            Logo de aludir a estes dous temas, o da nosa fe e o do noso servizo a ela como condición necesaria para que esta fe sexa unha fe verdadeiramente viva e non morta, volvo de novo cara a atrás. Aínda que sexa só un pouco. É que me daría algo de mágoa se non fixese unha curta alusión a tres grandes santos que poderían ser considerados como verdadeiros “pesos pesados” na categoría da súa fe en Deus, sen lle querer restar con isto méritos a ningún outro santo do calendario litúrxico. Resulta que este primeiro domingo de outubro está acompañado e arrodeado polas festividades dos tres e por iso quero facer unha moi curta lembranza deles, porque coido que se distinguiron precisamente nesa fe e nesa realización práctica da mesma ás que me estou a referir.
            Son estes: Santa Teresa do Neno Xesús (a súa festividade celebrouse onte mesmo, o día primeiro deste mes de outubro que acabamos de comezar), San Francisco de Borxa (a súa festividade celébrase mañá) e San Francisco de Asís (pasadomañá).
            Santa Teresiña do Neno Xesús, como ben saberedes, foi un limpo e inimaxinábel modelo de fe e confianza feliz e absoluta en Deus. Viviu e practicou unha espiritualidade que se adoita chamar “infancia espiritual”. Tiña unha relación de fe e confianza en Deus á maneira dun neno ou dunha nena cos seus pais. Una relación deste tipo non vale só para os cativos, senón tamén para persoas adultas, porque ante Deus somos ou debemos ser todos sempre nenos, por moitos anos que levemos xa enriba de nós. Disto decatouse ben o gran pensador e escritor vasco, Unamuno, naquel poema seu que a min tanto me gusta e que por iso algúns de vós posiblemente me oístes recitar desde aquí algunha vez. Vén sendo unha réplica poética daquilo de Xesús: “Se non vos facedes coma nenos non entraredes no Reino dos ceos”. Repítovos unha vez máis o poema de Unamuno: "Agranda la puerta, padre, /  porque no puedo pasar; / la hiciste para los niños,  / yo he crecido a mi pesar. / Si no me agrandas la puerta, / achícame, por piedad; / vuélveme a la edad bendita / en que vivir es soñar". Teresiña do Neno Xesús, puido coa graza de Deus achicarse coma unha nena ante o noso Pai Deus, tal como quería Unamuno.
            En canto ó santo valenciano Francisco de Borxa. Tiña de todo na vida: diñeiro, moi altos cargos políticos, etc. Mais non permitiu que o diñeiro ou os honores se fixesen donos del, seguindo as palabras de Xesús, que comentabamos o outro domingo, de que “non podemos servir a Deus e mailo diñeiro”. Deixouno, pois, todo e fíxose humilde xesuíta, aínda que chegase despois a desempeñar como Xeral o máximo cargo dirixente na Compañía de Xesús. Cóntase del que, á morte da emperatriz Isabel, tivo que acompañar o seu cadáver desde Toledo ata Granada para aquí testemuñar a autenticidade da defunta. Tan impresionado quedou pola morte e transformación física da emperatriz que decidiu pedir ser admitido na Compañía de Xesús para dedicarse o resto da súa vida a testemuñar a súa fe en Xesús, convertido para el dende aquel momento en único Señor fiábel seu. “Non servirei señor que se me poida morrer”, cóntase que dixo.
            Varios séculos antes que estes dous - Francisco de Borxa e Teresa do Neno Xesús – viviu o terceiro gran santo ó que tamén aludín: Francisco de Asís. É o nome de Francisco (referíndose ó nome do santo de Asís) o que escolleu para si o actual papa por simpatizar el moito coa súa figura. Un santo que revolucionou a Igrexa de Deus co seu amor ós pobres e á natureza toda. Unha natureza, que reflicte en si a fermosura de Deus nas aves, nos animais, na auga, no sol. Sendo como é un santo dos tempos medievais conecta, como ben sabedes,  moi ben cos desexos e arelas de moitas persoas e culturas do noso tempo.
            Por iso hoxe, ante a proximidade a este domingo das festividades destes santos –dous varóns e unha muller- que tiveron unha fe firme no Deus de Xesús, deberiamos desexar vivamente que a fe “aumente” no noso interior, tal como ocorreu neles.

ORACIÓN DOS FIEIS
Dirixímoslle a Xesús, fillo benquerido de Deus Pai, a nosa oración comunitaria pedíndolle, como llo pediron os apóstolos, que “nos aumente a fe”, dicindo: SEÑOR, AUMÉNTANOS A FE
TODOS: SEÑOR, AUMÉNTANOS A FE.

- Dános, Señor Xesús, unha fe sinxela, alegre e desprendida como a que nos amosaches por medio de San Francisco de Asís. 
TODOS: SEÑOR, AUMÉNTANOS A FE.
- Apréndenos, Señor Xesús, a imitarmos o exemplo de fe humilde, decidida e servizal de san Francisco de Borxa. 
TODOS: SEÑOR, AUMÉNTANOS A FE.
- Fai, Señor Xesús, que saibamos recuperar en nós unha fe absolutamente confiada en ti, coma a de Santa Teresa do Neno Xesús. 
TODOS: SEÑOR, AUMÉNTANOS A FE.
                                                                                             
Manuel Cabada Castro



VER MÁIS: 


Comentarios

Publicacións populares