Domingo 21 de Ordinario - ciclo A
DOMINGO XXI
ORDINARIO - CICLO A
Primeira
Lectura Is 22, 19-23
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Porei
a chave da casa de David sobre o seu ombreiro
Así fala o Señor a Sobne,
responsable do templo:
Chimpareite do teu posto
empoleirado,
botareite
abaixo do teu pedestal.
Sucederá no día aquel, que chamarei
polo meu servo, Eliaquim, fillo de Hilquías. Farei que vista a túa túnica, e
fortalecereino co teu cinguideiro
e
porei na súa man o teu posto de mando:
será
un pai para os habitantes de Xerusalén e para a casa de Xudá.
Porei a chave da casa de David sobre
o seu ombreiro:
abrirá,
e non haberá quen feche; e fechará, e non haberá quen abra.
Cravarei a caravilla da súa tenda
nun lugar seguro,
e
será trono de gloria para a casa de seu pai.
Palabra do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 137, 1-2a. 2bc-3. 6 e 8bc
R/. (8bc): A
túa misericordia, Señor, é para sempre;
non abandones a obra das
túas mans.
Douche
grazas, Señor, de todo corazón,
hei
cantar para ti diante dos anxos.
Hei
prostrarme cara ao teu santo templo.
Dou
grazas ao teu nome
pola
túa misericordia e a túa fidelidade,
Porque
a túa promesa
é
máis grande cá túa sona.
Cando
te chamo, respóndesme
e
acrecentas as miñas forzas.
O
Señor é excelso,
e
pon os seus ollos no humilde,
e
coñece de lonxe o soberbio.
A
túa misericordia, Señor, é para sempre,
non
abandones a obra das túas mans.
Segunda
Lectura Rm 11, 33-36
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
Del,
por el e para el se fan todas as cousas
Que fondura é a da riqueza, da
sabedoría e do coñecemento de Deus! Que inescrutables son os seus xuízos e
inexplorables os seus camiños!
Pois, quen coñeceu a mente do Señor?
Ou quen foi o seu conselleiro? Quen lle emprestou algo, para que El llo teña
que devolver?
Todas as cousas saíron del e existen
por El e para El. A El a gloria polos séculos. Amén.
Palabra do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Mt 16, 18
Se
non se canta, pódese omitir.
Aleluia,
Aleluia.
Ti
es Pedro,
e
sobre esta pedra edificarei a miña Igrexa,
e
as forzas do Inferno non prevalecerán en contra dela.
Aleluia.
Evanxeo Mt 16, 13-20
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Ti
es Pedro, e a ti hei dar as chaves do Reino dos Ceos
Naquel tempo, chegou Xesús á comarca
de Cesarea de Filipo e facíalles esta pregunta aos seus discípulos:
‑ Quen di a xente que é o Fillo do
Home?
Eles responderon:
‑ Uns din que Xoán Bautista; outros,
que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.
El insistiu:
‑ E vós, quen dicides que son eu?
Respondeu Simón Pedro:
‑ Ti es o Mesías, o Fillo de Deus
vivo.
E Xesús contestoulle:
‑ Ditoso ti, Simón, Fillo de Xonás,
porque non cho revelou nin a carne nin o sangue, senón meu Pai, que está nos
ceos. E eu dígoche: "Ti es Pedro, e sobre esta pedra vou edificar a miña
Igrexa, e as portas do inferno non prevalecerán en contra dela. Dareiche as
chaves do Reino dos Ceos; todo o que ates na terra, ficará atado nos ceos; e
todo o que desates na terra, ficará desatado nos ceos.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
FRONTE AO AUTORITARISMO DE QUEN DOMINA, XESÚS ENTRÉGALLE A PEDRO UNHA
MISIÓN CONSTRUÍDA SOBRE O SERVIZO, NON SOBRE O DOMINIO NIN A IMPOSICIÓN
ESCOITA
ACTIVA
Cada mañá ao levantarnos móstrasenos como unha porta que temos que abrir
para poder entrar por ela. A chave desa porta dánola Deus en forma de
disposición para poñer no día que comeza ilusión, gañas, esperanza, capacidade
para superar dificultades ou esforzo por non deixarnos levar da incomprensión
de uns para cos outros. Si, a chave dánola Deus, e nós acollémola ou non,
segundo a implicación de cadaquén á hora de acoller este gran agasallo que se
nos fai e de darlle sentido e contido ao noso abrir os ollos. El ábrenos a
porta porque é quen ten as chaves e nos invita a entrar.
Que saibamos ser agradecidos cara Aquel que non abandona a obra das súas
mans, senón que a pon ao noso dispor para que sintamos que, desde a nosa
liberdade e o noso compromiso, é posible ir construíndo camiños de humanización
e encontro co noso actuar. E que mellor momento ca este no que xuntos nos
sentimos comunidade que se reúne agradecida para dar grazas e compartir risos e
bágoas.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
Para que fagamos da nosa vida portas
abertas de misericordia, SEÑOR, NON ABANDONES A OBRA DAS TÚAS
MANS.
Para que non esquezamos nunca a chave
que nos abre a porta do perdón ofrecido e concedido, CRISTO, NON ABANDONES A OBRA DAS TÚAS MANS.
Para que no noso corazón non agromen
actitudes mesquiñas e autoritarias,SEÑOR, NON ABANDONES A OBRA DAS TÚAS MANS.
PALABRA
ENRAIZADA
Contra o
que a primeira vista puidera parecer, mandar, dirixir, organizar aos demais non
é nada fácil. E non o é porque mandar non é impoñer, someter, berrar ou
torturar. Iso sábeno facer moitos; pero en absoluto se identifica coas dotes e
actitudes de mando das que nos fala Isaías na primeira lectura. Quen actúa así
nunca está tranquilo, pois sabe que aqueles sobre os que exerce o mando están á
espreita para poder botalo fóra. Isto é o que lle pasa a moitos dos dirixentes
dos países, democráticos ou non. Porén, mandar é buscar canles de escoita,
diálogo, respecto cos demais; valorando o que se fai ben, alentando... e
corrixindo, sen necesidade de infravalorar ou facer de menos aos demais naquilo
que non se fai como se debera. Podemos dicir que mandar é unha arte para a que
non todas as persoas están preparadas. Por iso o profeta Isaías denuncia a
aqueles que no nome do autoritarismo impoñen e esmagan aos que terían que
servir, sexa no ámbito que sexa: relixioso, político, económico, social...
porque ninguén debe arrogarse a capacidade de decidir sobre as vidas e a
liberdade dos demais nunca. Nin no nome de Deus nin no nome dos
homes. Que lonxe están as nosas practicas desta proposta que nos fai Deus tamén
a cada un de nós para que alí onde esteamos, sen necesidade de ser “grandes
dirixentes” saibamos exercer o mandato como servizo e colaboración!. Só así
poderemos acadar a chave que El nos ofrece, abrir a porta e entrar sen medo a
ser nin represaliados nin sometidos, porque se Deus é liberdade, tamén temos
que favorecer esa liberdade cos que temos ao noso redor.
Paulo volve dar mostra de esperanza diante do aparente fracaso co que vemos
as persoas na realidade. En Cristo e con Cristo, guía e mestre, somos chamados
a avanzar sen deixarnos levar nin da tristura nin da sensación de ser
perdedores. Un cristián que loita e busca facer do evanxeo un estilo de vida
ten sempre a Xesús como referencia, como guía, como meta. Como podemos logo
falar de fracaso, desesperanza ou frustración?. É verdade que ninguén nos vai
quitar a nosa limitación, a capacidade de equivocarnos, de sentir dor ou
sufrimento, pero tampouco ninguén nos poderá ofrecer, nesas situacións, o que
El nos pode ofrecer: a chave da súa comprensión e do seu acompañamento. E unha
vez quitada a pechadura, a porta ábrese para que pasemos, non para recuar cheos
de medo e angustia. Paulo, que o vivira e entendera, trataba de explicárllelo
aos romanos. Pasaron anos, e moitos, hoxe tentan mesmo que nós non o
entendamos.
De novo as chaves volven saír no evanxeo. Xesús, como sinal de servizo
delegado, entrégallas a Pedro. Non para que el faga delas pequenos cotos
pechados onde só poden entrar os elixidos, senón para que abran pechaduras que
posibiliten que as portas que estean pechadas se abran dunha vez e para sempre.
Son estas as portas que fan da Igrexa non unha institución poderosa, manipuladora,
aliada co poder e cos que mandan, unha Igrexa de cartos e nada transparente,
que manipula conciencias e impide que as persoas crezan e se desenvolvan como
seres libres, creados e queridos por Deus. Deus creounos libres e con
autonomía, con capacidade de tomar decisións; mesmo equivocándonos!. En Pedro
estamos todos nós. Non so os que mandan ou toman decisións namentres os demais
calamos e obedecemos. Non. O que quere Xesús con este xesto é dicirnos que
somos comunidade que vai camiñando e abrindo pechaduras que nos permiten
achegarnos e invitar aos que xa están ou aínda non chegaron, non para
berrarlles ou condenalos, senón para ofrecerlles a alegría do Evanxeo. Unha
alegría que supón acoller, escoitar e poñer en practica a misericordia. E iso
temos que facelo todos e todas; papa, bispos, curas, segrares… e as veces que
faga falta. Porque esas son as chaves que en Pedro nos entregou Xesús a todos
nós, á Igrexa.
FRATERNIDADE
ORANTE
Poñámonos
en actitude de compartir e de sentírmonos comunidade en oración, dicindo xuntos:
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
* Para que nunca cansemos de ser unha
Igrexa activa, alegre e disposta a dar testemuño do Evanxeo alí de onde todos
marchan porque xa non lles é rendible nin lles outorga prestixio, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
* Para que non deixemos que as nosas
comunidades se enchan de rutinas e tradicións, esquecendo o fundamental que ti
nos ofreces: un testemuño de entrega xenerosa e de acompañamento das persoas
que senten como a vida lle trunca camiños e proxectos que noutro tempo os
ilusionaron, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
* Para que coas túas chaves, saibamos
estar sempre dispostos a abrir a porta a quen busca en nós tempo para compartir
e construír actitudes solidarias que levan sorriso alí onde so hai tristura,
OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
Sentíndonos sempre acompañados pola túa presenza, celebramos, Señor, que
nos fagas aledarnos de ser comunidade disposta a non deixar a ninguén nas
beiras no difícil camiño da vida. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE
ESPERANZA
Illado, cada ser humano busca a súa
propia noite.
As tebras pecharon os corazóns ao amor.
Pero, ti, Señor, acendes unha luz nova
para guiar a todos os pobos.
Guíanos, Señor.
Abre os nosos ollos
para que todos os teus fillos e fillas
poidamos camiñar ao mesmo paso,
o paso das túas chaves
Chaves que abren as pechaduras do noso
corazón,
que tantas veces temos pechado e cheo de
óxido!
CANTO
GOZOSO
ENTRADA:
LECTURAS:
Señor Xesús
OFERTORIO:
COMUÑÓN:
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario