Ficha e Lectio - Sábado Santo e Domingo de Resurrección ciclo A





SÁBADO SANTO (de mañá)

ORACIÓN
Señor, neste día só hai soidade e baleiro, ausencia e silencio: unha tumba, un corpo sen vida e a escuridade da noite. Nin sequera  Ti es xa visible: nin unha Palabra, nin un respiro. Estás a facer Shabbát, repouso absoluto. Onde che atoparei agora que che perdín?
Vou seguir ás mulleres, sentareime tamén xunto a elas, en silencio, para preparar os aromas do amor. Do meu corazón, Señor, extraerei as fragrancias  máis doces, as máis preciosas, como fai a muller, que rompe, por amor, o vaso de alabastro e esparce o seu perfume.
E chamarei ao Espírito, coas palabras da esposa repetindo: “Esperta, vento do norte, ven, vento do sur! Soprade sobre o meu xardín “  ( Ct. 4,16)

LECTURA
 Do evanxeo segundo S. Lucas  (Lc 23, 50-56)
Velaquí un home bo e honrado, chamado Xosé, que era conselleiroanque el non estivera de acordo co proceder do Consello, natural de Arimatea, vila de Xudea, e que esperaba o Reino de Deus, presentouse a Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Logo, despois de o baixar, envolveuno nunha saba e púxoo nun sepulcro cavado na rocha, que estaba sen estrear. Era día da Preparación e xa despuntaba o sábado. Tamén estiveron presentes as mulleres que viñeran desde Galilea, pois seguiron a Xosé, e viron o sepulcro e como o depositaba. Cando regresaron, prepararon perfumes e bálsamos. Pero o sábado descansaron, conforme o mandado.

MEDITACIÓN
 “Velaquí”. Esta sinxela expresión é, en realidade, unha explosión de vida e de verdade, é un berro que rompe a indiferenza, que sacode da parálise, que atravesa o veo. É contraria a e libera da inmensa posición de distancia que acompañou a experiencia dos discípulos de Xesús durante a paixón. Pedro seguíao de lonxe ( Lc 22,54); todos os seus coñecidos e as mulleres que o seguiron observábano de lonxe ( Lc 23,49). Xosé de Arimatea, con todo, adiántase, preséntase ante Pilato e pide o corpo de Xesús. El está aí, non está entre os ausentes; está próximo, non garda unha distancia e xa non se vai.
 “Xa despuntaba o Sábado”. Este Evanxeo colócanos nese momento tan particular que se dá entre a noite, a escuridade, e o novo día, coa súa luz. O verbo grego usado por Lucas parece describir de modo concreto o movemento deste Sábado santo, que aos poucos emerxe lentamente da escuridade e sae e crece por encima da luz. E neste movemento de resurrección tamén participamos nós, que nos achegamos con fe a esta Escritura. Pero é necesario escoller: permanecer na morte, na Parasceve, que só é “preparación” e non cumprimento, ou aceptar o entrar, ir cara á luz. Como di o mesmo Señor: “Esperta, ti que dormes, levántache de entre os mortos e Cristo será a túa luz!” ( Ef 5,14), usando o mesmo verbo.
 “que viñeran...seguiron”. Son moi fermosos estes verbos de movemento, referidos ás mulleres, porque nos fan comprender toda a intensidade da súa participación na historia de Xesús. Entre outras cousas, Lucas escolle coidadosamente algúns matices, por exemplo mediante a colocación dunha partícula que reforza e intensifica o verbo seguir, e tamén a preposición “con” para o verbo vir. Móvense xuntas, móvense con decisión, impulsadas pola forza do amor. A súa viaxe, iniciado en Galilea, continúa agora, tamén a través da morte, a través da ausencia. Quizá senten que non están soas e anuncian xa que El está.
viron o sepulcro”. É moi fermoso observar que nos ollos destas mulleres hai unha luz máis forte que a noite! Son capaces de ver máis aló, observan, advirten, miran con atención e interese; nunha palabra: contemplan. Son os ollos do corazón os que se abren á realidade que lles rodea. Alcanzadas pola mirada de Xesús, levan impresa dentro de si a imaxe del, o Rostro daquel Amor que visitou e iluminou toda a súa existencia. Nin sequera o drama da morte e da separación física poden apagar aquel Sol, que nunca se oculta. Aínda que sexa de noite.
 “regresaron”. Conservan aínda máis a forza interior para tomar decisións, para realizar movementos, para porse de novo en camiño. Dan as costas á morte, á ausencia e regresan como guerreiras vitoriosas. Non levan trofeos nas mans, pero levan no corazón a certeza, a coraxe dun amor ardente.
 “prepararon perfumes e bálsamos”. Esta era unha ocupación propia dos sacerdotes, como di a Escritura ( 1 Cron 9,30); unha tarefa sacra, unha función case litúrxica, coma se fose unha oración. As mulleres do Evanxeo, en efecto, oran e son capaces de transformar   a noite da morte en lugar de bendición, de esperanza, de atención amorosa e atenta. Ningunha mirada, ningún movemento ou xesto é en balde  para elas. Preparan, ou mellor, coma se intuísen o significado hebreo correspondente, elaboran os aromas perfumados mesturando con sabedoría os ingredientes necesarios, na xusta medida e proporción. Unha arte do todo feminino, totalmente materno, que nace de dentro, desde o  ventre materno, lugar privilexiado do amor. O Sábado santo, é, polo demais, como un ventre que sostén a vida; abrazo que custodia e arrola á nova criatura que está para vir á luz.
descansaron, conforme o mandado”. Pero de que descanso trátase en realidade?  Que detemento, que suspensión está a darse na historia da vida destas mulleres, no profundo do seu corazón? O verbo usado por Lucas lembra claramente o “silencio”, que se converte no protagonista deste Shabbát, Sábado santo da espera. Non hai máis palabras por dicir, declaracións ou discusións; toda a terra está en silencio, mentres sopra o vento do Espírito (cf. Xob 38,27) e se esparcen os perfumes. Soamente volve un canto ao corazón na noite ( cf. Sal 76,7): é un canto de amor, repetido polas mulleres e, xunto a elas, por Xosé e por aqueles que, como el, non queren  as decisións e accións dos demais ( v. 51) neste mundo. As palabras son as que repite a esposa do Cántico, as últimas, gardadas para  o Amado,cando ao final do Libro ela di: “Apresúrate, amado meu, como un cervo, sobre as montañas perfumadas” (Ct 8,14). Este é o berro da resurrección, o canto de vitoria sobre a morte.

ALGUNHAS PREGUNTAS
*Onde estou eu hoxe? Mantéñome, quizá, aínda lonxe e non quero achegarme a Xesús, non quero ir buscalo, non quero esperarlle?
*Cales son os meus movementos interiores, cales son as actitudes do meu corazón? Quero seguir ás mulleres, entrar na noite e na morte, na ausencia, no baleiro?
*Ábrense os meus ollos para mirar atentos o lugar da sepultura, ás pedras talladas, que ocultan ao Señor Xesús? Quero facer unha experiencia de contemplación, é dicir, ver as cousas cun pouco máis de profundidade, máis aló da superficie? Creo na presenza do Señor, máis forte que a da tumba e da pedra?
*Acepto regresar, tamén eu, xunto coas mulleres? É dicir, de facer un camiño de conversión, de cambio?
*Dáse no meu un espazo para o silencio, para a atención do corazón, que sabe mesturar os aromas xustos, os ingredientes mellores para a vida, para o don de min mesmo, para a apertura a Deus?

*Sinto nacer dentro de min o desexo de anunciar a resurrección, a vida nova de Cristo ao redor de min? Estou tamén eu, polo menos un pouco, como as mulleres do Evanxeo, que repiten a invitación ao Esposo: “Érguete!


DOMINGO DE PASCUA



Pedro e o outro discípulo, cun testemuño moi persoal, confesan que ata entón non entenderan o sentido da morte e da resurrección do Señor. Agora, ao atopar a tumba baleira tal como as mulleres anunciáronlles, é cando chegan á fe; é dicir, cando non o ven é cando cren. O Señor realizou o "paso" de morte a Vida. Eles tamén realizan o "paso" pola fe. Xa non quedan bloqueados no escándalo do Venres Santo senón que descobren como Deus lles abre un horizonte de vida insospeitado, e a vida que compartiran con Xesús agora toma un novo sentido: nós somos testemuñas de todo o que fixo... di Pedro nun das súas cartas. Quedaron verdadeiramente transformados pola Pascua do Señor. Tamén eles realizaron o "paso" á fe e pasan a ser homes novos, testemuñas do Resucitado.

Xesús non é unha figura que pasou, que existiu nun tempo e que se foi, deixándonos un recordo e un exemplo marabillosos. O que celebramos non é un aniversario. É unha realidade que aínda segue sucedendo. Xesús, hai dous mil anos, inaugurou a Pascua: a Pascua segue viva. El, Cristo Xesús, segue vivo. Aínda que non lle vemos, está no medio de nós. 

Cristo vive. Xesús é o Emmanuel; Deus connosco. A Resurrección revélanos que Deus non abandona aos seus.

Cristo resucitou! Cristo vive! 
Esta é a gran verdade 
que enche de contido a nosa fe. 
Xesús, que morreu na cruz, resucitou. 
Triunfou da morte, do poder das tebras,
da dor e da angustia. 

A Pascua é alegría.
Unha alegría que non se limita ao tempo pascual, 
senón que se instala en todo momento 
no corazón dos cristiáns,
porque Xesús está vivo. 

Este é o día en que actuou o Señor, 
que sexa un día de gozo e de alegría. 
Este é o día en que, Cristo sae vivo 
e vitorioso do sepulcro. 

Hoxe, Señor, cantamos a túa vitoria, 
celebramos a túa misericordia e a túa tenrura, 
admiramos o teu poder e a túa grandeza, 
proclamamos a túa bondade e a túa providencia. 
Que sexa para nós o gran día, 
e o comezo dunha vida 
de esperanza, de amor e de xustiza. 

ALELUIA! ALELUIA!



VER TAMÉN:
(4º idioma: Galego)




Comentarios

Publicacións populares